Musical to jest mój żywioł

ROZMAWIA: Elżbieta Podolska
ZDJĘCIA: Piotr Pasieczny, Fotobueno

Jak doszło do powstania tej poruszającej piosenki i klipu?
Oksana Hamerska: Kiedy wybuchła wojna w Ukrainie, artyści poznańscy postanowili natychmiast działać i pomagać. Pierwszą inicjatywą był koncert, który odbył się w Teatrze Polskim, a wzięli w nim udział artyści ze wszystkich poznańskich teatrów i nie tylko. Śpiewaliśmy charytatywnie, by zbierać fundusze na pomoc. Podczas koncertu poznałam bliżej Olhę Hryhorash, która współpracuje z Barkiem Kultury. Prowadzi teatr „Emigrant”. Zaraz po koncercie zwróciła się do mnie z pytaniem czy byłabym chętna zaśpiewać piosenkę, do której słowa napisał Przemek Prasnowski, a muzykę skomponował Maciej Muraszko. To była bardzo szybka akcja, ponieważ piosenkę trzeba było bardzo szybko przygotować i wykonać ją na koncercie na Placu Wolności, który odbywał się dosłownie kilka dni później. Przyjęłam propozycję natychmiast. Przyznaję, że było to duże wyzwanie, bo był już nagrany podkład tej piosenki i nie miałam możliwości zmiany tonacji, a była napisana w troszkę niewygodnej dla mnie. No ale przecież nie o to tu chodziło. Chodziło o przekaz emocjonalny i o to, by dawać ludziom nadzieję. Ta pieśń ma wielki potencjał, by dodawać otuchy tym, którzy przyjechali do Polski, ale też tym, którzy zostali w Ukrainie.

Sama Pani tłumaczyła tekst na ukraiński?
Kiedy zobaczyłam tekst piosenki, to stwierdziłam, że chciałabym ją przetłumaczyć. Kiedyś tam, w dzieciństwie, pisałam teksty piosenek i postanowiłam, że spróbuję, żeby przyspieszyć sprawę i żeby się dobrze śpiewało w obu językach. Starałam się oczywiście wiernie oddać przekaz tego tekstu, ale czasem trzeba coś zmienić, żeby dobrze brzmiało.

Ma Pani korzenie ukraińskie. Pani rodzina mieszka w Ukrainie?
Urodziłam się w Ukrainie, w miasteczku Mościska tuż przy granicy z Polską. Moi rodzice są Ukraińcami, ale język polski słyszałam już od maleńkości, ponieważ jest tam też bardzo dużo Polaków. Polskość jest tam wszędzie i od zawsze. Jeździło się na święta polskie do Polaków, a oni do nas na nasze. Równocześnie we mnie rozwijała się kultura polska i ukraińska. Dlatego też obrałam ten polski kierunek. Wymarzyłam sobie studia tutaj już kiedy przyjeżdżałam z chórem Mościckie Słowiki. Zwiedziłam wtedy bardzo dużo polskich miast i zakochałam się w tym wszystkim, co łączy się z Polską. I tak myślałam, że to jest miejsce mi pisane, że to właśnie tutaj chciałabym mieszkać. Okazało się, że mam korzenie polskie, bo mój dziadek był ochrzczony w kościele i jeden papierek pomógł nam to udowodnić. Najpierw jednak musiałam przejść roczny kurs dla obcokrajowców w Rzeszowie. Bardzo miło wspominam tamten pobyt i opiekę, którą nas otoczyli, bo przecież byliśmy jeszcze dziećmi. Miałam wtedy 17 lat. Potem zdawałam egzamin ukierunkowujący mnie na studia. Dowiedziałam się o Akademii Muzycznej w Krakowie. Nie miałam wykształcenia klasycznego i na egzaminie wstępnym śpiewałam pieśni ludowe. Zabrakło mi pół punktu i nie dostałam się. Trochę się załamałam, bo posypały się wszystkie plany. Zabrano mi stypendium, ale napisałam pismo, że chcę zostać i studiować historię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Muszę jednak powiedzieć, że nie był to najwspanialszy rok w moim życiu. Historia okazała się pomyłką. Głównie żeby nie chodzić na wf, zapisałam się do Zespołu Pieśni i Tańca Krakus. Tam dowiedziałam się o szkole teatralnej, gdzie – jak powiedział mi kolega – jest pełno takich świrów jak ja. W ostatniej chwili złożyłam papiery, zdałam egzamin, dzięki temu, że nie miałam świadomości, kto mnie egzaminuje. Był to Jerzy Stuhr, który ze mną po prostu rozmawiał i nie miałam tremy. Wskoczyłam na stół, zaśpiewałam „Oczy czarne” i jakoś poszło.

Rodzice byli szczęśliwi, kiedy dowiedzieli się, że zamiast historyczki, będą mieli w rodzinie aktorkę?
Rodzice, kiedy im o tym powiedziałam, załamali się. Moja mama uczy w szkole literatury powszechnej i języka ukraińskiego, ale kocha scenę i wszystko to, co z nią związane. Prowadzi też kółko teatralne. Tato całe życie śpiewa i gra na przeróżnych instrumentach. Kiedy jednak dowiedzieli się, że znowu nakombinowałam, to nie byli szczęśliwi.

Szkoła teatralna, to było to, co chciała Pani studiować?
Przekroczyłam bramy uczelni, odetchnęłam i wiedziałam, że to jest moje miejsce. Przez pierwszy rok nie dostawałam stypendium, bo prawnie wyglądało to tak, jakbym powtarzała pierwszy rok. Czasem było naprawdę ciężko. Ale ja mam szczęście w życiu. Zaproszono mnie na Festiwal Piosenki Kresowej w Mrągowie, gdzie zaśpiewałam piosenkę w języku polskim i ukraińskim „Moja matko ja wiem”. Tak się to spodobało publiczności, że dostałam nagrodę w wysokości 3 tysięcy złotych. Ogromna kwota dla mnie. Zawiozłam ją do mamy i prosiłam, żeby mi z niej wydzielała drobne kwoty. Na studiach pracowałam też jako kelnerka. Potem wróciło stypendium. Dostałam się też na III roku studiów do Teatru Muzycznego w Gliwicach. Wygrałam casting na główną rolę w musicalu „42 ulica” i za nią dostałam Złotą Maskę za musicalowy debiut.

W Pani życiorysie jest pewien spektakl, który towarzyszy bardzo ważnym momentom w życiu, zmienia je.
Tak. Jako spektakl dyplomowy przygotowaliśmy „Sen nocy letniej” w reżyserii Wojciecha Kościelniaka i to był kolejny przełomowy moment w moim życiu i karierze. Bardzo dużo się nauczyłam, bo z tym przedstawieniem jeździliśmy po całej Polsce. Wygraliśmy też przegląd dyplomów szkół teatralnych. Ten spektakl potem został przeniesiony do Teatru Nowego w Poznaniu. Przyjechałam wtedy na casting, ale nie przyjęłam tej roli. Dyrektor Wiśniewski zaproponował mi rolę pod warunkiem, że przyjdę na etat, a ja wtedy byłam wolnym duchem i bardzo chciałam jeździć po świecie. W międzyczasie wzięłam też udział w castingu do roli w musicalu „Me and my girl” w Teatrze Muzycznym w Poznaniu. Dostałam się, ale zrezygnowano z premiery. Potem okazało się, że potrzebne jest zastępstwo w Teatrze Nowym, bo dziewczyna, która grała Hermię, zaszła w ciążę i dyrektor Wiśniewski zwrócił się do mnie z propozycją. Przyjęłam ją i grałam gościnnie. Później wyszło tak, że przyjęłam etat i poznałam Andrzeja Hamerskiego, który został moim mężem. To była wspaniała pięcioletnia przygoda z teatrem dramatycznym i bardzo dużo mi dała.

Zdecydowała się Pani jednak na zmiany.
Otrzymałam propozycję udziału w castingu do „Evity” w Teatrze Muzycznym. Zdobyłam główną rolę i pomału przeszłam do Teatru Muzycznego. Stało się to, co miało się stać. Musical to jest mój żywioł i śpiewam od urodzenia. Moja mama mówiła, że wypracowywałam głos od początku, bo bardzo dużo krzyczałam. Potem też przeszedł do tego teatru mój mąż i został zastępcą dyrektora.

Zdobyła Pani też kolejną główną rolę w zapowiadanej na jesień premierze.
Tak, chyba mogę już o tym powiedzieć. Powstaje spektakl o Irenie Sendlerowej, niesamowitej postaci, i udało mi się wygrać casting do tej roli. Bardzo mocno się do niej przygotowywałam, czytałam o Jej życiu i tym, co zrobiła.

Nie mogę o to nie zapytać: czy Pani rodzina jest bezpieczna?
Rodzice zostali w Mościskach. Są bezpieczni. Nawet nie chcą słyszeć o wyjeździe, bo przecież tam jest ich dom, tato ma ule i króliki. Nie zostawi ich. Bratowa z dziećmi przyjechała do nas i z nami mieszka, a brat został na miejscu. Nie mógł, ale i nie chciał wyjeżdżać. Chce pomagać. Na razie są bezpieczni. Niesamowity jest mój mąż, który pomaga od samego początku. Pierwszy zawsze rano wstaje i to On dowiedział się o ataku na Ukrainę. Od razu rzucił się w wir organizowania pomocy. Założył grupę na FB, cały czas wysyła kolejne paczki z potrzebnymi rzeczami. Ostatnio w poniedziałek wielkanocny zrobił mi niespodziankę i pojechał zawieźć moim rodzicom bagażnik pełen darów.  Nic nie jest dla Niego za trudne. Po prostu pomaga, bo tak czuje. Ja czuję, że w domu mam prawdziwą inspirację do grania postaci Ireny Sendlerowej.