Nie tylko od święta

Roman Bielecki – dominikanin, absolwent prawa KUL oraz teologii PAT, do zakonu dominikanów wstąpił w 2002 roku. Od 2010 r. jest redaktorem naczelnym miesięcznika „W drodze”. Mieszka w poznańskim klasztorze przy ul Kościuszki. W niedzielę celebruje msze o godz. 21.00. Ostatnio wydał książkę Dwa grosze. O Bogu bliskim.

Zmęczeni miesiącami pandemii, docieramy do świąt, które – jak każdy dobrze wie – mówią o tym, że Bóg stał się człowiekiem. Dodajmy – stał się nim nie na chwilę, ale na zawsze. A to znaczy, że ci, którzy potrafią przyjąć i uszanować człowieczeństwo swoje i innych, już przez to się z Nim spotykają. Ta prawda jest szokująca, bo od tamtego betlejemskiego momentu dwa tysiące lat temu, nic co ludzkie nie jest Bogu obce. Pomyślmy o ile łatwiej przychodzi nam mówić o Jego wielkości, cudach i nauczaniu tłumu, a jak trudno przyjąć, że najpierw sikał w pieluchy, ząbkował i uczył się chodzić, tak jak każde dziecko. Że płakał, bolały go nogi, brakowało Mu pieniędzy, musiał spać i jeść.

Święta Bożego narodzenia streszczają się w haśle, które kiedyś podpatrzyłem na transparencie wiszącym nad drzwiami pewnego kościoła – bądź jak Bóg i stań się człowiekiem. Muszą to sobie dziś przypominać wszyscy bez wyjątku, a w szczególności ludzie Kościoła. Zarówno ci stojący u jego sterów, jak i szeregowi chrześcijanie. Bo choć to prawda znana od wieków, że nauczanie Jezusa kładzie silny akcent na świadectwo, bycia solą i światłem dla świata, to w tym roku się okazało, że niebezpiecznie zawęziliśmy to przesłanie do bieżących politycznych rozgrywek, zwierania szeregów, palenia mostów i budowania murów. Zapominając, że bycie uczniem, to nie tylko zmaganie o wejście do nieba, ale także troska o to, by ziemski los bliźnich w jak najmniejszym stopniu przypominał piekło. Zapamiętajmy to dobrze. Jedyny znany opis sądu ostatecznego, który znajdziemy w Ewangelii, mówi o rozliczeniu nie na podstawie znajomości przepisów katechizmu czy wyuczenia na pamięć wersetów Pisma Świętego. Jedyne punkty do ankiety, którą każdy z nas będzie musiał kiedyś wypełnić, brzmią: czy gdy byłem głodny, spragniony, nagi i chory, pomogliście Mi? Nic więcej.

I o tym właśnie są te święta. O tym, by z uporem i bez wytchnienia, bez względu na okoliczności, wcielać w życie troskę o drugiego człowieka: w politykę, w Kościół, w ekonomię, w nasze spory i wspólne życie. Czy chcemy, czy nie, żyjemy obok siebie w tych samych domach, mijając siebie na tych samych ulicach.

Najlepszym ku temu narzędziem jest wigilijny opłatek, który za chwilę weźmiemy do ręki stając przed sobą i niezdarnie kalecząc słowa życzeń. Dla chrześcijan to oczywisty symbol eucharystii – największej Miłości, której mają być świadkami. Dla wszystkich innych znak nadziei, że dopóki się nim przełamujemy, dajemy sobie dowód, że można przekroczyć zapiekłe podziały i mówić do siebie ludzkim głosem, nie tylko od święta.